با شکلگیری فرقههای انحرافی، اتحاد امت شیعه به خطر افتاد. بحران ایجاد شده از سوی برخی افراد با مقاصد مختلف باعث تردید در پذیرش امام راستین و برحق شد. ائمه (ع) با مشکلاتی مانند مراقبت توسط خلفای وقت و اجبار به تقیه مواجه بودند و قدرت سیاسی را در اجتماع مسلمانان نداشتند، میکوشیدند تا پیروان خود را از افتادن به دام فرقههای انحرافی نجات دهند. به همین دلیل در برخورد با این گروهها از روشهای مختلف استفاده کرده و مسیر خود را از این فرقهها جدا کردند و باعث طرد آنان از اجتماع شیعه و پیروان خاص خود میشدند. ائمه (ع) با رهبری معنوی و با عملکردی صحیح و به موقع شیعیانی را که در شناخت امامشان تردید داشتند به جامعه شیعه اثنیعشری بازگردانده و منحرفین از راه حق و حقیقت را زندیق، کافر و مشرک معرفی کردند. روشن است که افتراق این فرقهها مسیر آنان را از جامعه شیعه و راه اهلبیت (ع) جدا کرده و با نام فرقه ضاله و انحرافی به حیات خود ادامه دادند.
)